Το "έβδομο" ανακοινωθέν Γιάννης Πέτσας

για αρχή.. να το πάρετε.. ακόμα κι αν δε το διαβάσετε.. θα καταλάβει τρία ακόμα εκατοστά στη βιβλιοθήκη σας.. και την εγχώρια εκδοτική προσπάθεια θα ενισχύσετε.. και εμείς οι ξυλουργοί θα έχουμε δουλίτσα αυτούς τους χαλεπούς για την οικοδομή καιρούς.. όσοι εκ πεποιθήσεως ή λόγω της δύσκολης καθημερινότητας δε διαβάζετε.. και βρεθήκατε εδώ κατά λάθος.. ελπίζω να διαβάσατε ως εδώ.. αλλά μπορείτε να αποχωρίσετε. ελοχεύει σοβαρός κίνδυνος ανίας παρακάτω..

μια και το περιμέναμε.. και βιαζόμουν να το πιάσω στα χέρια μου.. παρέκαμψα το αρχικό σχέδιο αγοράς του από το ίντερνετ και πήγα και το παρέλαβα αυτοπροσώπως από τον εκδοτικό οίκο.. μπήκα στο μετρό της επιστροφής.. κι άρχισα αμέσως την ανάγνωση..

διαβάζω ότι βρεθεί μπροστά μου.. και δεν έχω ανάγκη να κατατάσσω. αλλά δε μου θύμισε κάτι άλλο.. ούτε καν σε κάποιο είδος μπόρεσα να το τοποθετήσω.. που εγώ το εξέλαβα σα μια πολύ καλή αρχή..

οι πρώτες σελίδες ήταν δύσκολες.. μέχρι να μπω στο κλήμα.. δυσκολεύτηκα να το δω σα μυθιστόρημα.. προχωρούσα σα να διάβαζα τις περιγραφές μου.. για κάποιο όνειρο.. τόσο ζωντανό.. και με τόσα στοιχεία από την πραγματικότητα... που πολλές φορές ενώ υπάρχει κάπου πίσω η πληροφορία ότι είναι όνειρο.. παραμένει πιό πραγματικό από την ίδια την πραγματικότητα.

ενώ η πλοκή ακολουθούσε μια πορεία κάποιες φορές σουρεαλιστική.. παρέμενε πιθανή.. ως και η μόνη πραγματική.. οι εικόνες που μου έβγαζε ήταν από υπερρεαλιστικά κόμικ που μου άρεσαν την δεκαετία του 80..

με οδήγησε σε μια συνήθεια που νόμιζα ότι έχω κόψει.. να κρατώ σημειώσεις από τις σκέψεις που μου προκαλούσε.. το είχα σταματήσει.. μια και ποτέ δεν έβρισκα τον χρόνο να τις ξανακοιτάξω.. έτσι και τώρα δε τις ξανακοίταξα.. ίσως αργότερα..

γενικά όταν μπαίνω σε μια ιστορία με επιτυχία.. όλο το εικοσιτετράωρο. ένα μικρό κομμάτι του μυαλού μου βρίσκεται πάντα και ζεί μέσα στην ιστορία.. και η επιτυχία ενός έργου είναι ευθέως ανάλογη της σύγχυσης που μου προκαλείται όταν τε λιώνει.. μένω ανερμάτιστος. και τώρα τι;.. σαν ένας θάνατος.. ευτυχώς πάντα βρίσκω μια ιστορία ακόμα να μπω.. μια ζωή ακόμα..

Κι εσύ Ελληνας ρε; Βασίλειος Χριστόπουλος

το αγόρασα χωρίς να ξέρω το συγγραφέα. το κάνω τελευταία.. με ιντρίγκαρε ο τίτλος.. διάβασα το οπισθόφυλλο.. διάβασα μερικές σειρές τυχαία εδώ κι εκεί..
ακολουθεί την ιστορία δύο οικογενειών από το τέλος του προπερασμένου αιώνα ως σήμερα.. για μυθιστόρημα.. είναι πολύ πιό ζωντανό και πιστευτό από την επίσημη ιστορία..

Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΤΩΝ ΟΚΤΩ, ΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΕΑ

Το αγόρασα ως συνήθως τελευταία από περιέργεια
Συμπαθώ και τη συγραφέα.

Είχε κάνει αρκετό θόρυβο όταν βγήκε.
Εγώ το πήρα πολύ αργότερα.

Συνδέθηκε με συγκεκριμένο δημοσιογράφο..
δεν το κατάλαβα από το κείμενο..
μάλλον έχει στοιχεία γενικά από το χώρο.

Περιγράφει μυθιστορηματικά τη ζωή και την ψυχολογική κατάσταση ενός κεντρικού παρουσιαστή ειδήσεων.
Την ατμόσφαιρα και τις ίντριγκες
Τις φιλοδοξίες τις επιδιώξεις και τους τρόπους για να πραγματοποιηθούν.

Είναι γρήγορο και εύκολο στην ανάγνωση παρά τον όγκο του.

Aθώοι και φταίχτες - ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ

Το αγόρασα μαζί με το προηγούμενο..

Μια κεντρική ιστορία με αστυνομική πλοκή...
με σκηνικό τα Χανιά (αγαπημένη μου πόλη)...
με ήρωες εξέχοντα πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας...
με αποκαλύψεις, σήψη και αποφορά...

Μία παράλληλη ιστορία ενός τουρκοκρητικού δημοσιογράφου...

μεγαλωμένος στην Αγγλία...

με αφορμή ένα άρθρο για την τύχη της τουρκικής πολιτιστικής κληρονομιάς στη σύγχρονη Κρήτη ψάχνει τις ρίζες του...

Με ιστορίες σε παρελθόντα χρόνο...
ιστορίες από ημερολόγια και διηγήσεις των παππούδων...
του τουρκοκρητικού και του ελληνοκρητικού..

Οι ιστορίες διασταυρώνονται ... γυρίζουν.. απομακρύνονται...

Το διάβασα σχεδόν με μια ανάσα...

Από τα αγαπημένα μου... ιστορία περιγραφική και νηφάλια... από πολλές οπτικές γωνίες...

εις τον πάτο της εικόνας - ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ

Το πρόσεξα γιατί κάτι μου θύμισε το όνομα της...
Θυμήθηκα ότι αρχές του 80 είχα διαβάσει το "αρχαία σκουριά"...
δε θυμάμαι τίποτα εκτός από μία θετική ανάμνηση... το αγόρασα μάλλον από περιέργεια..
να δω τι άλλαξε σε 25-26 χρόνια που δεν είχα επαφή με τη συγγραφέα..



Ένα παράξενο μυθιστόρημα...
ένα βιβλίο μέσα σε ένα βιβλίο...
Οι ιστορίες κάποιων "χαμένων" σε πρώτο επίπεδο...
ένα βιβλίο που γράφεται από έναν από αυτούς σε δεύτερο επίπεδο δανείζεται χαρακτήρες από το πρώτο επίπεδο...

Πολλές φορές χάθηκα ανάμεσα στις ιστορίες...
ανάμεσα στους ήρωες και τις δράσεις τους...
ποιο είναι πραγματικό και ποιο "πραγματικό"...


Δεν ενθουσιάστηκα ούτε απογοητεύτηκα..
Έτσι κι αλλιώς το αγώρασα μαζί με άλλο ένα βιβλίο της...

ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΤΕΙΧΟΣ - ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ ΠΟΘΟΥ

Από την πρώτη επαφή με την ιστορία στο δημοτικό... είχα την εντύπωση ότι δεν μπορεί να είναι όλα αλήθεια... δεν μπορεί να έχουμε πάντα εμείς δίκιο και οι άλλοι πάντα άδικο... έτσι κατέληξα να την αντιμετωπίζω σα παραμύθι... σα μυθιστόρημα... έτσι μπορούσα να τη διαβάζω και να ψυχαγωγούμαι χωρίς να πρέπει να τη πιστέψω... Ανέπτυξα μια συμπάθεια για το ιστορικό μυθιστόρημα...

Γι αυτό και το αγόρασα ...

Εξιστορεί τη ζωή, όχι ενός πρωταγωνιστή, ενός ήρωα αλλά ενός δούλου στην αρχαία Σπάρτη...



Βλέπουμε μέσα από τα μάτια του, μια περίοδο της ιστορίας, από τη μάχη των Θερμοπυλών ως τη ναυμαχία της Σαλαμίνας...
Σαφώς μεροληπτικό... αλλά είναι μυθιστόρημα..

Το ύφος αφηγηματικό... σε παρασύρει.. νομίζεις ότι είσαι και εσύ εκεί... προχωρά χωρίς κομπιάσματα... οι 600 σελίδες του δε σε βαραίνουν σε κανένα σημείο...

Θα πάρω και το επόμενο που θα βρω της συγγραφέως...

Έρως, Θέρος, Πόλεμος - Ευγενία Φακίνου

Το αγόρασα...

.. για το όνομα στης συγγραφέως..

Έχω διαβάσει τα πρώτα τέσσερα βιβλία της (το 91 το τελευταίο της, μετά κόλλησα σε φιλοσοφία/ψυχολογία και μετά σε ξενόγλωσσα , κυρίως αγγλικά δυστυχώς)

Θυμάμαι το ύφος κάπως αιθέριο και θλιβερό αλλά και μια αλήθεια... Γενικά θετικές εντυπώσεις...

..και για το θέμα...

Η ιστορία μιας γυναίκας (οι άντρες με αφήνουν αδιάφορο, πλην φωτεινών εξαιρέσεων) από την αρχή ως το τέλος με φόντο ένα μεγάλο μέρος της νεότερης ιστορίας...

Φαντάζομαι κι εγώ και η συγγραφέας αλλάξαμε αρκετά μετά από δεκαέξι χρόνια...

Το ύφος μου φάνηκε πιο δεμένο με την πραγματικότητα, πιο αφηγηματικό...

Είμαι σαφώς πιο ευσυγκίνητος... Δε ξέρω πως αλλά ταυτίστηκα με την ηρωίδα... χάρηκα, πόνεσα, αγχώθηκα μαζί της... έκλαιγα με το παραμικρό (και συνέχισα με φόρα για τα τελευταία γεγονότα)...