ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΤΕΙΧΟΣ - ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ ΠΟΘΟΥ

Από την πρώτη επαφή με την ιστορία στο δημοτικό... είχα την εντύπωση ότι δεν μπορεί να είναι όλα αλήθεια... δεν μπορεί να έχουμε πάντα εμείς δίκιο και οι άλλοι πάντα άδικο... έτσι κατέληξα να την αντιμετωπίζω σα παραμύθι... σα μυθιστόρημα... έτσι μπορούσα να τη διαβάζω και να ψυχαγωγούμαι χωρίς να πρέπει να τη πιστέψω... Ανέπτυξα μια συμπάθεια για το ιστορικό μυθιστόρημα...

Γι αυτό και το αγόρασα ...

Εξιστορεί τη ζωή, όχι ενός πρωταγωνιστή, ενός ήρωα αλλά ενός δούλου στην αρχαία Σπάρτη...



Βλέπουμε μέσα από τα μάτια του, μια περίοδο της ιστορίας, από τη μάχη των Θερμοπυλών ως τη ναυμαχία της Σαλαμίνας...
Σαφώς μεροληπτικό... αλλά είναι μυθιστόρημα..

Το ύφος αφηγηματικό... σε παρασύρει.. νομίζεις ότι είσαι και εσύ εκεί... προχωρά χωρίς κομπιάσματα... οι 600 σελίδες του δε σε βαραίνουν σε κανένα σημείο...

Θα πάρω και το επόμενο που θα βρω της συγγραφέως...

Έρως, Θέρος, Πόλεμος - Ευγενία Φακίνου

Το αγόρασα...

.. για το όνομα στης συγγραφέως..

Έχω διαβάσει τα πρώτα τέσσερα βιβλία της (το 91 το τελευταίο της, μετά κόλλησα σε φιλοσοφία/ψυχολογία και μετά σε ξενόγλωσσα , κυρίως αγγλικά δυστυχώς)

Θυμάμαι το ύφος κάπως αιθέριο και θλιβερό αλλά και μια αλήθεια... Γενικά θετικές εντυπώσεις...

..και για το θέμα...

Η ιστορία μιας γυναίκας (οι άντρες με αφήνουν αδιάφορο, πλην φωτεινών εξαιρέσεων) από την αρχή ως το τέλος με φόντο ένα μεγάλο μέρος της νεότερης ιστορίας...

Φαντάζομαι κι εγώ και η συγγραφέας αλλάξαμε αρκετά μετά από δεκαέξι χρόνια...

Το ύφος μου φάνηκε πιο δεμένο με την πραγματικότητα, πιο αφηγηματικό...

Είμαι σαφώς πιο ευσυγκίνητος... Δε ξέρω πως αλλά ταυτίστηκα με την ηρωίδα... χάρηκα, πόνεσα, αγχώθηκα μαζί της... έκλαιγα με το παραμικρό (και συνέχισα με φόρα για τα τελευταία γεγονότα)...

Η καλοσύνη των ξένων - Πέτρος Τατσόπουλος

Δε ξέρω γιατί το αγόρασα.

Ίσως το υπομειδίαμα του συγγραφέα

Ίσως η υπόσχεση για χιουμοριστική προσέγγιση στο οπισθόφυλλο

Τις πρώτες 60 σελίδες έψαχνα για κάποια συγκεκριμένη πλοκή... δυσκολεύτηκα λίγο... μου θύμιζε λίγο και κάποια παλιά γραπτά μου που δε τα έχω σε καμία εκτίμηση...

Σιγά σιγά με κέρδισε το απλό στύλ και ο αυτοσαρκασμός...

Πάντα στεναχωριέμαι με ιστορίες με ορφανά παιδάκια, ιδρύματα και υιοθεσίες...Ο συ γραφέας κατάφερε να μη τον λοιπηθώ...Μαγκιά του...

Λόγω της ηλικίας (42) και της οικογενειακής μου κατάστασης (μόνος χωρίς άμεσες προοπτικές αποκατάστασης) μου έβαλε κάποιες ιδέες άμποτε βρω σύντροφο που να θέλει παιδιά (και να τη θέλω και εγώ... δύσκολο έχω γεροπαραξενέψει...), αλλά το ξεπερνώ σιγά σιγά..